Mazlum is één van de laatste vertegenwoordigers van de gastarbeiders generatie uit Turkije die in de jaren zestig naar Nederland zijn gehaald voor de wederopbouw van de Nederlandse economie. Na de dood van zijn vrouw woont hij alleen. Hij voelt zich eenzaam, vervreemd, gehalveerd en verlaten. Hij zit in de ontkenningsfase van al zijn gevoelens en emoties die zijn dementie en alzheimer hebben aangewakkerd.

Vandaag is het offerfeest. Alles staat klaar voor de ontvangst van zijn te verwachte kinderen en de kleinkinderen. Naarmate de tijd verstrijkt en de etenstijd allang voorbij is, verliest Mazlum de hoop op de verwachte ontmoeting. Onverwachts gaat de deurbel. Tot Mazlum ’s verbazing, ontvangt hij in plaats van zijn verwachte gasten, de onverwachte gast Sevgi, zijn thuiszorgmedewerkster. Sevgi had vandaag toch een vrije dag om het offerfeest met haar ouders te vieren? Waarom is ze niet bij haar ouders? Wat heeft haar híer gebracht? Sevgi ontdekt dat het bezoek van Mazlum niet is gekomen. Volgens Mazlum is dít zijn straf en Sevgi is het daar absoluut niet mee eens. De herhaalde vraag van Mazlum; ‘’Waarom word ik vandaag gestraft?’’, waarbij hij de schuld telkens bij de ander neerlegt, schiet Sevgi in het verkeerde keelgat.

De onenigheid over de oorzaak en gevolg van de waaromvraag maakt de kloof tussen de generaties zichtbaar, tastbaar en voelbaar. Sevgi durft de confrontatie aan te gaan met Mazlum over de invloed en de oorsprong. Ongewild maken de beiden een reis naar hun verleden. Door het ophalen en het delen van hun herinneringen, verwarringen, verloren gaande dromen, verlangens, angsten en het overgehouden pijn en leed, scheppen zij inzichten in dilemma’s die tot nu toe onzichtbaar waren. Al vertellend komen ze tot de ontdekking en het besef dat hun aardingsproces, de ontstane kloof tussen diverse generaties en de hedendaagse sociaal-emotionele problemen zijn veroorzaakt door cultuur, cultureel erfgoed, opvoeding, opleiding en socialisatie.