Een aangrijpende voorstelling over mensen die zich in den vreemde proberen te aarden én enkelen die durven af te rekenen met de cultuur waarin ze leven en het cultureel erfgoed wat ze overgedragen hebben gekregen vanuit de opvoeding. De tekst van de voorstelling is gebaseerd op echte levensverhalen.

Na de Tweede Wereldoorlog was de beroepsbevolking het belangrijkste tekort van de Europese landen die hun wederopbouw en ontwikkelingsprogramma’s wilden uitvoeren. Om deze kloof te dichten sloot ook Nederland in 1964 een akkoord met Turkije voor de werving van de eerste arbeidsmigranten die ‘gastarbeiders’ werden genoemd. Zij kwamen met een koffer gevuld met wat kleren, een scheerapparaat en een paar bescheiden dromen. In het land van herkomst werden zij ALAMANCI genoemd. De eerste Turkse arbeidsmigranten waren in 1960 naar Duitsland vertrokken en het begrip Alamancı duit als; diegenen die voor hun geluk naar Duitsland gingen om te werken. De komst van de Alamancı generatie naar Nederland heeft direct zijn resultaten geworpen in de herindeling van de sociale klassen. De nieuwkomers begonnen onderaan de ladder en dat zorgde voor verschuiving.

Anno 2024, Alamancı Mazlum: ‘’We gingen hard aan het werk, draaiden overuren en werkten nog harder en harder. We telden de maanden en vervolgens de jaren, die nodig bleken voor de dromen die alsmaar niet gerealiseerd werden. Voordat ik het wist, waren er 8 jaren verstreken en aangezien het mij maar niet lukte om terug te keren, dan was het noodzakelijk dat zij hierheen kwamen. De nieuwkomers waren toen mijn vrouw Gülizar, mijn dochter Ӧzlem en zoon Umut.’’

Mazlum is één van de laatste vertegenwoordigers van de Alamancı generatie. Na de dood van zijn vrouw Gülizar woont hij alleen. Na haar overlijden is hij van eenzaamheid in verlatenheid belandt, welke zijn dementie heeft aangewakkerd. Vandaag is het offerfeest en alles staat klaar voor zijn verwacht bezoek. De verwachte gasten, zijn dochter Ӧzlem en zoon Umut, de tweede en kleinkinderen van de derde generatie. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt Mazlum wanhopig en piekert of de gasten nog wel zullen komen. Zijn hoop wordt opnieuw aangewakkerd door de deurbel. Diegene aan de deur blijkt zijn verzorgende Sevgi te zijn, die tot de derde generatie behoort.

Mazlum vertelt teleurgesteld aan Sevgi, dat zijn verwachte bezoek niet gekomen is, om hem te straffen met eenzaamheid. Sevgi is het niet met hem mee eens. Van meningsverschil naar discussie, tot een ruzie die overslaat tussen de generaties. Ongewild maken ze samen een reis naar het verleden om inzichten te verkrijgen in het ontstaan van de sociaal-emotionele problemen die de kloof tussen de generaties vergroot.
Terwijl de visie op oorzaak en gevolg worden besproken, wordt pijnlijk duidelijk hoe groot het verschil is in culturele opvoeding, verwachtingen, tijdsgeest en communicatie… De hamvraag die nog op een beantwoording wacht is: Wie is hier nou alleen en eenzaam? Alamancı Mazlum, Sevgi of de verwachte afwezigen? Of…?

Naast een reguliere theatervoorstelling, kan deze voorstelling ook geprogrammeerd worden voor diverse doeleinden. Denk hierbij aan;
– Het bespreekbaar maken van het thema eenzaamheid en dementie, onder de eerste generatie Turken.
– 60 jaar arbeidsmigratie uit Turkije.
– Educatie over de invloeden van cultuur, cultureel erfgoed, opvoeding, onderwijs en socialisatie bij persoonlijke ontwikkeling en identiteitsvorming.